Βασιλική Δήμτσιου – Vasiliki Dimtsiou

Η Βασιλική Δήμτσιου γεννήθηκε στην Σέρρες το 1992. Το 2017 αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Έχει λάβει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις. Μερικές επιλεγμένες είναι:

2018 “PERIPATOS” στο ART TAKE OVER II του THE MALL ATHENS
2017 ”Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα” με αφιέρωμα στον Ντοστογιέφσκι στην αίθουσα τέχνης ΙΑΝΟS, Αθήνα
2016 “Εικαστικοί διάλογοι με την πόλη” στο Γένι Τζαμί (Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο), Θεσσαλονίκη

Ένα δείγμα δουλειάς μου αφορά παιδικά πορτρέτα, όλα από το προσωπικό μου περιβάλλον. Οι πορτοκαλί ενδυμασίες αναφέρονται στα σωσίβια των μεταναστών αλλά και τη ‘’στολή του εγκληματία’’. Την επιλογή μου (των παιδικών πορτρέτων) καθόρισε η παιδική αθωότητα η οποία ενεργοποιεί την ευαισθησία μας επιζητώντας την προσοχή και φροντίδα μας. Όλοι σκεπτόμενοι την παιδική ηλικία μας και εξέλιξη κατανοούμε πόσο συμβάλλει το κοινωνικοπολιτικό, θρησκευτικό και οικονομικό μας περιβάλλον. Τα πορτοκαλί σωσίβια τελευταία τα αναγνωρίζουμε ως χαρακτηριστικό των ‘’διασωθέντων’’ προσφύγων και μεταναστών.

Συνώνυμο της μετανάστευσης είναι η λέξη μετάσταση. Σαν ιατρικός όρος χρησιμοποιείται για την μετακίνηση καρκινογόνων κυττάρων από την πρωτογενή εστία σ’ άλλες θέσεις. Έτσι ακριβώς όπως αντιμετωπίζει η κοινωνία τους ανθρώπους που μετοικούν για να βρουν τη γη της Επαγγελίας και ως ‘’μολυσμένοι’’ άνθρωποι που “μολύνουν’’ τον τόπο τους και τον πολιτισμό τους. Το έργο μου αναφέρεται βέβαια στους πρόσφυγες αλλά και στους εγκληματίες, με τελική έμφαση στον ΆΝΘΡΩΠΟ και την εξελικτική του πορεία. Πώς ήταν άραγε παιδί, η πιο εμβληματική φυσιογνωμία των αιώνων μας- ο Χίτλερ; Τί συναισθήματα προκαλεί στον θεατή το πορτρέτο ενός μωρού με το αναγνωρίσιμο όνομα “Φύρερ’’. Ανατρέπονται τα γονικά συναισθήματα εγείροντας το ερώτημα: Αν εγκληματίας γεννιέται ή γίνεται κανείς; Πόσοι παράγοντες συμβάλλουν στην πυροδότηση της βίας μεταξύ ανθρώπων; Αμέτρητα ερωτήματα χωρίς άμεσες απαντήσεις και λύσεις. Μια ενδοσκόπηση του εαυτού ίσως και ένας διάλογος. Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον μας και οφείλουμε να το προστατέψουμε.

Το υλικό μου είναι ακουαρέλα, το οποίο αναδεικνύεται μόνο με τη χρήση του νερού και το συνδέω με τα παιδικά μου χρόνια μιας και είναι από τα πρώτα μου υλικά.

Vasiliki Dimtsiou was born in Serres in 1992. She holds a BA (Hons) in Fine and Applied Arts in Aristotle University of Thessaloniki, Greece. She has participated in several group exhibitions. Some of them:

2018 “PERIPATOS”, ART TAKE OVER II at THE MALL ATHENS
2017 at the IANOS in the art gallery, ”The diary of a writer” with a tribute to Fyodor Dostoyevsky
2016 ”Visual dialogues with the city ”at Yeni Mosque in Thessaloniki

A sample of my work concerns children’s portraits, all from my personal environment. The orange costumes refer to the life jackets of the immigrants and the ‘”the costume of the criminal”. My childhood portraits have been defined by the childhood innocence that activates our sensitivity by seeking out our attention and care. All of us are thinking about our childhood and evolution understand how much our socio-political, religious and economic environment contributes. We recognise the orange life jackets as a characteristic of the “rescued” refugees and immigrants.

The synonym of migration is the word metastasis. As a medical term is used to move carcinogenic cells from the primary site to other sites. So just as society faces people who move to find the promised land and as “infected” people who “pollute” their place and their culture. My work is of course addressed to the refugees and the criminals, with a final focus on PEOPLE and its evolutionary course. How was a child, the most emblematic figure of our ages – Hitler? What emotions is causing the viewer the portrait of a baby with the recognizable name “Fyrer”. The parental feelings are overturned by raising the question: If a criminal is born or becomes one? How many factors contribute to triggering violence among people? Numerous queries without direct answers and solutions. An introspection of yourself may be a dialogue. Why children are our future and we have to protect it.

My material is watercolour, which is highlighted only by the use of water and I associate it with my childhood as it was one of my first materials.